Kerstmis en nieuwjaar zijn natuurlijk wel leuk, maar het blijft toch maar een koude en donkere bedoening buiten.  Gelukkig kon men de energieprijzen dit jaar wat beter onder controle houden, waardoor we ons met een geruster hart gezellig in een warm huis voor de televisie konden zetten. 

Maar er is toch niets leuk aan wakker worden en naar je werk vertrekken als het donker is om aan het einde van de dag weer naar huis te fietsen wanneer het opnieuw donker is.  Zelf ben ik hier heel gevoelig voor.  Elke winter, hoe meer de dagen korten en hoe minder zonlicht er schijnt, hoe meer ik het gevoel krijg dat elke korrel energie uit mijn lijf wordt gezogen.  Elk jaar gaat dat ook gepaard – hypochonder als ik ben – met Google afspeuren naar welk kwaaltje ik nu weer zou kunnen hebben. Wie zelf al eens op visite gaat bij dokter Google weet dat de uitkomst meestal in de richting van een of andere – meer of minder – zeldzame kanker uitdraait. 

Een vijftal dagen na mijn zelfdiagnose, kan mijn vrouw meestal genoeg op mij inpraten en me overtuigen dat het elke winter hetzelfde liedje is en dat ik gewoon weer een tekort aan zonlicht heb gehad.  Tegenwoordig los ik dat op door wat vitaminesupplementen te slikken, maar ik moet schroomvol toegeven dat ik me ooit heb laten overtuigen om een of andere lamp te kopen die het zonlicht imiteert waar je een uur per dag voor moest gaan zitten.  In de gebruikershandleiding stond wel dat je dit best ‘s morgens deed om het beste effect te hebben en omdat je aan iemand die zich heel de dag moe voelt niet moet vragen om een uur vroeger op te staan, heb ik die lamp binnen de termijn van 14 dagen wijselijk weer teruggestuurd. 

De zomer kan ik ook wel pruimen natuurlijk, maar omdat ik nogal warmbloedig ben heb ik het vaak veel te warm in de zomer. Plakkende handjes en voetzolen, geen twee meter kunnen fietsen zonder ergens aan te komen alsof je net uit een zwembad geklommen bent…

Doe mij dan maar de lente zou ik zeggen!  Alleen al door naar de natuur te kijken zie je dat het leven weer uit een winterslaap ontwaakt.  Bloemen komen tot bloei en er verschijnen knoppen op de takken van de bomen.  We hebben nogal veel ramen aan onze living en er zijn weinig zaken waarvan ik gelukkiger word dan het eerste lentezonnetje dat, wanneer het in de namiddag al eens kan doorschijnen, heel de living verwarmt. Het is het seizoen waar je het niet te koud en niet te warm hebt.

We hadden in maart een weekendje geboekt in Center Parcs Les Ardennes en het bleek een van de eerste zonnige weekends te zijn. De kinderen konden zich uitleven in de vele speeltuinen die het park rijk was en ik bedacht me dat ik vroeger toch ook wel een buitenspeelkindje was.  In die tijd waren er natuurlijk nog geen tablets of iPhones die ons veel te lang aan de zetel gekluisterd hielden. Neen, toen fietsten we naar het pleintje in het dorp waar sowieso wel iemand anders zou zijn en waar altijd een en ander te beleven viel. Het enige directief dat we van onze ouders meekregen was om op tijd thuis te zijn, nl. voor het avondeten. 

Moest ik vandaag een kind zijn in Ganshoren, dan zou ik tussen april en juni de speelberg achter de Zeyp al drie keer een meter opgeschoven hebben. Laat dit mijn challenge zijn voor alle kinderen en ouders deze lente: kom buiten en doe dingen. Wat minder schermtijd en wat meer speeltijd. Het zullen herinneringen zijn die je kinderen niet gauw gaan vergeten. En tegen dat zij het aan hun kinderen doorvertellen, gaan ze die berg geen 4 meter maar 7 meter hebben opgeschoven in de lente van 2024!