De zomervakantie komt eraan en dat wordt traditioneel aangekondigd door studenten die overal te lande de strijd aangaan met hun professoren om te bewijzen dat die vele uren op cafe geen sporen hebben nagelaten en hen er niet van zullen weerhouden met vlag en wimpel de examenreeks tot een goed einde te brengen. En zelfs al doen ze dat niet, is er nog steeds geen man overboord en volgt er desgewenst nog een herkansing in september.
Wie mogelijks, zo dicht bij de eindmeet, ook nog roet in het eten kan strooien voor de studenten, zijn onze Rode Duivels. Ook zij gaan vanaf 14 juni de uitdaging aan met andere geplaatste ploegen op het EK in Duitsland. Na een spannend seizoen waar tot op de laatste speeldag 3 ploegen meededen (waarvan twee Brusselse!) zullen onze Duivels eerst voorbij Slowakije, Roemenië en Oekraïne moeten om een plaatsje in de volgende ronde te bemachtigen. We zijn het aan onszelf verplicht om toch al minstens die eerste ronde te overleven en liefst ook de achtste finale.
Het doet me denken aan mijn studententijd, toen we in 2002 verzamelden in de tv zaal van de Pausbar van het Pauscollege in Leuven, om België met 2-0 van Brazilië te zien verliezen. Wie erbij was, weet dat het een gestolen overwinning was door een onterecht afgekeurde goal van onze latere bondscoach Marc Wilmots. De naam “Prendergast” zal voor altijd een huivering teweegbrengen bij de wat oudere supporters. In 2002 was België echter nog een “klein” land op zo’n toernooi. Het land van mathematisch-is-het-nog-mogelijk. Ondertussen hebben we een 3e plaats kunnen vieren op het WK van 2018 – en op de markt van Brussel – en onze zoete wraak gehad door Brazilië op hun beurt eigenhandig uit het toernooi te knikkeren.
Tussendoor gaan ook onze politici een uitdaging aan. De uitdaging om, ieder met zijn argumenten en overtuigingen, van de bevolking het vertrouwen te krijgen om de volgende vijf jaar de sleutels van ons land of onze gemeente in handen te krijgen. De campagnes gaan heel hard en zijn vaak zeer scherp, een trend die zich al enkele jaren laat aftekenen. Laat ons hopen dat eens de kaarten geschud zijn, de partijen elkaar de hand reiken en minstens voor de volgend vier jaar, tot de volgende campagne zich aandringt, willen samenwerken ten dienste van het volk.
Ook onze Belgische Olympiërs – en Paralympiërs – gaan deze zomer tussen eind juli en midden augustus de uitdaging aan met de tenoren van hun discipline op zoek naar een bronzen, zilveren of gouden medaille. We zijn goed vertegenwoordigd in disciplines als atletiek, wielrennen, basketbal, boxen, gewichtheffen, hockey, turnen…
Ook alle ouders gaan deze zomervakantie de jaarlijkse uitdaging weer aan om 2 maanden oppas te spelen voor hun kroost. Elke dag voor en na het werk Brussel nog even doorkruisen om het kroost af te zetten op een leuk kampje waar nog plaats was. Hopelijk afgewisseld met een welverdiende gezinsvakantie om de batterijen terug op te laden.
Ook ik ben recent een uitdaging aangegaan. Samen met Stef, Dieter, Fre en X namen we cafe “In den Hemel” in Ganshoren over. Een keuze van het hart die ervoor zorgt dat ons geliefde cafe toch minstens voor enkele jaren weer veilig is. Als inwijkeling die nog maar een 7 tal jaren in onze mooie gemeente woont zie ik het toch als het summum van inburgering, zo je eigen herberg hebben en die ten dienste te stellen van haar klanten.
En omdat we zelf zoveel van een uitdaging houden, appreciëren we ook de uitdagingen die anderen aangaan. Jullie zijn allemaal welkom om de Rode Duivels, de Olympiërs, de tour de France renners, de grand slamgoden… hun uitdagingen wel of niet te zien halen in Café In den Hemel op een van onze twee schermen.
Ook vierende – of troostzoekende – studenten, triomferende – of verslagen – politici of ouders die even uit de drukte van het huis moeten zijn welkom.
Weet je wat, iedereen is welkom!
Als ik naar mijn dochter kijk, zie ik de tranen over mijn wangen rollen nadat ik Frances voor het eerst zag. Wat zich vroeger beperkte tot wat schopjes door mama’s buik, liet zich nu in haar volle glorie aanschouwen. Ze is superknap en alles zit erop en eraan. Het voelde of er een kraan met emoties werd opengedraaid terwijl alle loodgieters op een conferentie zaten, in Brazilië. Zelf al meer dan een decennium vaderloos zijn en dan je eigen vlees en bloed vasthouden. Het doet wat met je. Tegen dat ik mijn zuster aan de lijn had, kreeg ik niet veel meer dan ‘ja’ en ‘neen’ door mijn strot geperst.
Daarom ijver ik voor een soort ruimtedeelplatform à la AIRBNB, dat wordt ter beschikking gesteld door het Brussels Gewest en waar alle gemeenten kunnen op intekenen en hun panden kunnen in onderbrengen, met tags van de voorzieningen en hun eventuele kostprijs. Zo kunnen scholen in het weekend of ’s avonds hun polyvalente zaal verhuren aan verenigingen die een vergadering willen doen en een projector nodig hebben, of kan de refter van de school gebruikt worden om een babyborrel in te organiseren – nu kan dat soms als je de leerkracht of directrice van deze of geen school kent ook wel eens lukken, kan de gemeente haar vrije zalen aanbieden en makkelijk verhuren. Geef het aantal personen in, laat weten of je een keuken en/of tafels nodig hebt, frigo’s en een bar,… en hup, de resultaten verschijnen en de aanvraag wordt verstuurd binnen de app of een webplatform. Bied het ineens ook aan aan je verenigingen die wel al een interessante ruimte hebben, zodat zij ook een centje kunnen bijverdienen. Zo kan de voetbalclub haar kantine verhuren tijdens de week om te sparen voor die broodnodige nieuwe keuken! Elke nieuwbakken vereniging vindt vaak ook dat ze recht hebben op hun eigen accommodatie, aangeboden door de gemeente. Op deze manier kun je hier ook een oplossing aan bieden.
schatten van kinderen die helemaal voor mij naar Brussel afgezakt waren. Net als ik gingen zij erna richting Tervuren, alleen zij met de auto en ik met de benenwagen. Toen ik hen de tweede keer zag, bijna in Tervuren en dik 23 km ver begon de eerste vermoeidheid te spelen, maar ik wist dat wanneer ik het toertje in Tervuren rond de vijver had gelopen, ik hen weer zou passeren. Ik liet het ‘om de 5km evalueren’ plan varen en ging voor de emotionele mijlpalen en deelde mijn race op in wanneer ik hen langs de route zou zien staan. Ik merkte dat me dat een enorme boost gaf. Toen ik van Tervuren weer richting Brussel liep, en hen voor de tweede keer zag, was het even op. Mijn ‘voetballersbenen’ en korte hamstrings hadden het opgegeven. Er stond zoveel spanning op dat ik mijn benen haast niet meer gestrekt kreeg en bijgevolg niet meer vooruit raakte. Ik stopte even bij hen en de krampen schoten in mijn been. Opgeven of nù doorlopen!
Simon Steverlinck 