Amai,

Is dat al bijna een jaar geleden dat jij ons gezinnetje vervoegde? Dat ik me wekenlang afvroeg hoe dat ging zijn? Of ik jou dan even graag ging zien dan Fran en of ik me schuldig zou voelen als dat niet zo was?

Amai,

“Mijn blonde viking” denk ik soms. Sterk van postuur, maar gezapig van inborst. Nooit klagen of jammeren, terwijl jouw zus wel onder een volgspot door het leven lijkt te (willen) gaan, wacht je rustig je moment in de coulissen af. Om dan dubbel en dik de show te stelen als het jouw moment is.

Amai,

Een tweede kind – ik spreek uit ervaring – heeft wat meer ruimte, maar ook wat minder aandacht. De tijd ontbreekt om elke vrije minuut door een boek te bladeren om je uit te leggen wat nu juist een KOE, PAARD of KIKKER is en welk geluid die dan wel maken. “Uiteindelijk zal hij het ook wel leren” denk ik soms, terwijl ik me onmiddellijk schuldig voel en je zus van me af moet trekken die je van mijn schoot stootte en zich er nestelde met een boek. “Nu is het mijn beurt papa”.

Amai,

Wat maakt het me gelukkig wanneer je als een pasgeboren vogeltje met je armen en beentjes begint te flapperen als je me ’s morgens of ’s avonds na het werk de kamer ziet binnenwandelen.

Voor elk kindje is er een vers vaatje waar precies evenveel liefde in zit weet ik nu gelukkig.

Tot zo m’n lieve viking. Begin al maar te flapperen. Totdat je kan vliegen vang ik je wel op.

x