Wie op maandag al eens naar de televisie kijkt, heeft mogelijkerwijs Lidewij Nuitten’s rubriek in Iedereen beroemd gezien waarin ze tracht elke bewoner van haar straat te bezoeken.  Elke week opnieuw toont ze dat het inderdaad beter is een goede buur te hebben dan een verre vriend. “Heel mooi om naar te kijken”, denk je dan, maar wie brengt zoiets ooit in de praktijk?

Toen ik twee jaar geleden een appartement kocht en er mijn intrek nam, waren twee negatieve aanvaringen genoeg voor mij om alle buren te categoriseren als oude, zure mensen. De manier waarop men mij kwam vertellen hoe het hen stoorde dat ik mijn Vespa parkeerde op – het uiterste hoekje van – hun parking was ronduit boertig. “Zet hem maar op straat. Allicht gaan ze hem pikken, maar ja, zo is het hier nu eenmaal…”
De toon was gezet en vanaf dat moment kruisten we elkaar in de gang met elkaar doodbliksemende ogen.

De opeenstapeling van calamiteiten in mijn appartementsgebouw (dubbel waterlek – dubbele inbraak met geweld) vond haar hoogtepunt in een rumoerige assemblée générale. Omwille van de inbraken waren vele ouderen in paniek. Er moesten snel enkele beslissingen genomen worden en er moest opvolging gebeuren van deze beslissingen op korte en lange termijn. Ik stelde onder lichte dwang mijn kandidatuur en deze werd wonderwel aanvaard.

Naast zelf wat kleine werkjes uitvoeren aan het gebouw, was een werkpunt een lijst maken van de contactgegevens van de eigenaars en hun eventuele huurders. Je kan het je haast niet inbeelden dat zulk een lijst niet bestaat. Het werd me helaas pijnlijk duidelijk toen ik niet zo lang geleden met mijn vingers mijn chauffage aan het dichthouden was en besefte dat ik op geen enkele manier een buur vanop afstand kon bereiken.
Ik stelde een mail op – mooi in het Frans – die positief beantwoord werd. Bij de meesten ging ik persoonlijk nog even langs om te kijken of er nog extra gegevens waren die ik kon noteren. Ik werd plots uitgenodigd in hun appartementen en verhalen over vroeger en nu kwamen boven. Het ene bezoek duurde 5 min, een ander 20.

Vandaag begroeten mijn buren en ik elkaar vriendelijk.  Houden we de liftdeur open, stellen we voor om deze te delen en wordt er al eens een praatje gemaakt wanneer we iets meer tijd hebben. En al wat daarvoor nodig was, was een klop op de deur, jezelf voorstellen en laten weten dat als er iets is, ze altijd mogen langskomen. Dat we daar niet eerder op zijn gekomen!