sport

Brussels marathon – relaas van een stervende zwaan

~ ssteverlinck ~ Een reactie plaatsen

Oktober 2016 vroeg men mij op het werk of ik mee wilde instappen in een sporttraject. We zouden onder begeleiding van EnergyLab een jaar trainen, de whole shabam, met als einddoel de marathon van Brussel. 1 oktober 2017 was met zweet gemarkeerd in mijn agenda.

Niet dat ik ervoor echt weinig sport deed – 2 maal voetbal per week, hardlopen en wekelijkse ritjes op de racefiets. Mijn eerste lichaamsscan bevestigde dat ook: 12% vetmassa voor iemand die graag eet en al wel eens ‘iets’ durft te drinken. De sportdokter zei wel dat ik echte ‘voetballersbenen’ had met véél te korte hamstrings – maar daar komen we later nog op terug. Wat de diëtiste zei heb ik 2 weken volgehouden. Ik ging ervan uit dat ik wel gezond at.

Om een lang verhaal kort te maken: Lopen lopen lopen lopen

Aan het einde van het traject moest ik in 4 looptrainingen per week tussen de 40 en de 50 km lopen: een marathon per week dus. Ik liep wel graag en merkte de vooruitgang, maar een jaar trainen is echt wel heel lang, zeker omdat je ook andere sporten moet links laten liggen omdat er gewoon te weinig tijd is en je lichaam ook wat rust nodig heeft. 3 weken voor de marathon toch even gezondigd en mee gaan voetballen. Noodlottig, zoals het vaak gaat in de laatste meters… Ik wil een iets te platte bal controleren onder mijn voet, bal rolt eronder en mijn lichaam wil corrigeren zodat ik niet op mijn rug beland: ontsteking van de aanhechting van de adductoren in de lies. Bloed, zweet en trainen heeft het me gekost om te geraken waar ik was, maar die laatste maand loopt alles mis. Omdat ik niet zomaar wilde opgeven ben ik dan twee weken lang naar een kine geweest. Zijn verdict: “Mja, je kan het proberen, je adductoren heb je niet echt nodig om te lopen, maar ik zou wel niet meer te veel lopen nu.”

Je lijft smeekt je om te stoppen en dan moet je de kracht hebben om je brein te laten zeggen ‘fuck it, we gaan door’.

En zo geschiedde: Zonder verdere training stond ik 3 weken later aan de start van de marathon. Doodzenuwachtig, met tranen in de ogen puur van nervositeit en spanning. Het enige wat er door mijn hoofd ging was: ‘Ik ga toch geen jaar getraind hebben om hier na 10km uit te moeten vallen!?’ Ik  besloot het per 5km aan te pakken en dan te evalueren. Lukt het nog of niet. Eens de 30 km bereikt, zou ik sowieso toch pijn hebben vermoedde ik, dus dan moest ik maar doorbijten.

Tot 20 km ging alles redelijk goed. Na 15 km zag ik mijn vrouw, broer, schoonzus en hunScreen Shot 2017-10-01 at 16.32.53 schatten van kinderen die helemaal voor mij naar Brussel afgezakt waren. Net als ik gingen zij erna richting Tervuren, alleen zij met de auto en ik met de benenwagen. Toen ik hen de tweede keer zag, bijna in Tervuren en dik 23 km ver begon de eerste vermoeidheid te spelen, maar ik wist dat wanneer ik het toertje in Tervuren rond de vijver had gelopen, ik hen weer zou passeren. Ik liet het ‘om de 5km evalueren’ plan varen en ging voor de emotionele mijlpalen en deelde mijn race op in wanneer ik hen langs de route zou zien staan. Ik merkte dat me dat een enorme boost gaf. Toen ik van Tervuren weer richting Brussel liep, en hen voor de tweede keer zag, was het even op. Mijn ‘voetballersbenen’ en korte hamstrings hadden het opgegeven. Er stond zoveel spanning op dat ik mijn benen haast niet meer gestrekt kreeg en bijgevolg niet meer vooruit raakte. Ik stopte even bij hen en de krampen schoten in mijn been. Opgeven of nù doorlopen!

Toen zei mijn schoonzus: ‘wij gaan nu naar de finish en zien je daar.’ Oh boy, dat gingen nog 14 lange km worden. Volledig verkrampt, met zere knieën, enkels en voeten ging ik door. Toen de pijn in mijn knieën te erg werd, besloot ik er een bekertje koud water over te gieten. Dat ijskoude water liep in mijn schoenen, over de bovenkant van mijn voet – die voelde of ie gebroken was – en de combinatie van dat water op mijn voet deed me denken aan wanneer je in de Zwitserse alpen je voet in een ijskoud riviertje zet en het lijkt of er duizend naalden in je huid geduwd worden. Dat is dus wat ze bedoelen wanneer ze zeggen dat je een marathon meer uitloopt op karakter dan op kunnen. “Yesterday was an easy day” zeiden de NAVY SEALS, opgeven is geen optie.  Je lijft smeekt je om te stoppen en dan moet je de kracht hebben om je brein te laten zeggen ‘fuck it, we gaan door’.

sportograf-109952094_lowres

Na Tervuren sloten we terug aan bij de halve marathonners, richting jubelpark omhoog (toch even moeten stappen hoor) om vanuit het jubelpark naar beneden te duiken richting finish. Gewoon je gewicht naar voor leggen en je benen laten volgen. Ik wilde af en toe stappen maar plots kom je in de stad, via de grote markt waar toeristen achter dranghekken je toejuichen. Tja, dan geef je ook niet op. En zo eindigde na 4 uur en 20 min bewegen mijn eerste marathon. Helemaal kapot. Geen greintje last gehad van mijn lies. Het lichaam leeg, de emotie zwaar. Er waren traantjes, en pijn. Maar door alle pijn toch ook wel veel euforie.

Thuis even een glimp van hoe ons leven binnen 40 jaar er zou uitzien. Ik die mezelf de trap optrek en mijn vrouw die mij tegen mijn gat omhoog duwt. Het moet een zicht geweest zijn. Nu, twee dagen later, trekt de pijn weg en worden de plannen gesmeed voor een volgende loopwedstrijd. Een marathon hoeft niet onmiddellijk, maar de halve marathon van Gent eind deze maand zie ik zeker wel zitten!

Nog twee bemerkingen:

  • Ik zweet vrij veel en er was me dus gezegd dat ik onderweg veel moest drinken omdat ik anders zou verkrampen. Eigenlijk een liter per uur. Tijdens de 20km van Brussel krijg je flesjes water die je eigenlijk kan meenemen en rustig opdrinken tot aan de volgende waterpost. Bij de marathon kreeg je een bekertje. Als je loopt met een bekertje is het na 2 passen leeg. Dat impliceert dat je dus een ad fundum moet doen om water binnen te krijgen, wat dan weer niet goed is voor je maag. Als de organisatie dat volgend jaar zou willen aanpassen, zou ik misschien iets verder hebben kunnen lopen vooraleer ik begon te verkrampen.
  • De trainingen van EnergyLab waren zeer goed, maar we hebben geen enkele keer een run van 30 km moeten doen. Het meeste wat ik gelopen heb in een run was 23 km. Als ik er nu aan terugdenk, was het misschien beter geweest hadden we toch ook tijdens onze trainingen een paar keer ons lichaam tot dat punt moeten drijven, zodat we wisten wat er ons stond te wachten.

Link naar Strava activity

 

Tournée minérale – Een maand zonder alcohol.

~ ssteverlinck ~ 1 reactie

Wie me kent, weet dat ik zelden een glaasje afsla. Een van mijn eerste kennismakingen met alcohol was bij de heropening van een kledingswinkel tegenover het ouderlijk huis waar ik achter ’t gat de restjes uit de glazen aan het drinken was tot mijn vader me boven mijn theewater naar huis moest sturen.
Niet veel later vierden we mijn plechtige communie en zat ik een uur lang te gibberen naast ons meme omdat we allebei wat aan de wijn hadden gezeten. Een diepe roes erna was mijn deel.

Als puber in het hoger middelbaar, als lid en leider op de Chiro, als student, als zanger/muzikant in een band… De kansen lagen open en werden veelvuldig benut. Ach ja, het hoort er bij als je jong bent…

Vandaag ben ik 33 en voel ik me soms nog jonger dan mijn leeftijd verraadt. Dat manifesteert zich tegenwoordig in veel sporten. Ik train voor een marathon (3 a 4 looptrainingen per week), 2 dagen per week voetbal ik en met het betere weer dat eraan komt profiteer ik ervan om een keer per week op mijn koersfiets te kruipen.  Een heel ander bestaan dan in mijn studententijd.  Desalniettemin hangt aan al dat sporten toch een sociaal etiket en wordt er verwacht om na het lopen, voetballen en fietsen nog mee een pintje te gaan drinken. En dat doe ik met veel plezier eigenlijk. Maar na meer dan een half leven elke maand/week gedronken te hebben, leek het me tijd om mijn lever eens een maand rust te gunnen en te zien wat er gebeurt.

Lichamelijk heb ik de pech – of het geluk – gehad om tijdens mijn alcoholvrije maand een weekje zwaar ziek te vallen.  De goesting om te drinken ontbrak me volledig. Die om te eten trouwens ook.  Uiteindelijk ben ik tijdens mijn alcoholvrije maand 5 kg kwijtgeraakt, maar ik vermoed dat mijn ziekte daar voor een stuk heeft in meegespeeld. Ook twee weken zonder sport (blessure/ziekte) zal wel een negatieve invloed gehad hebben op mijn magere massa.
Langs de andere kant moet ik zeggen dat ik veel beter sliep en minder lang in mijn nest lag. Ik was frisser als ik wakker werd, vooral in de weekends waardoor deze langer werden en ik meer leuke dingen kon doen.  Niet op cafe gaan gaf me dan weer tijd om nog eens een museum te bezoeken en productief te zijn in de voorbereidingen voor mijn trouw die eraan zit te komen.

Financieel zat het ook wel mee. Ik kocht in januari een vrij dure gitaar die er deze maand via mijn VISA rekening afging. Door spaarzaam te zijn en quasi niet buiten te komen, ben ik niet aan mijn spaarcentjes moeten komen en bleef ik dus niet achter met een financiele kater.  Een zeer positief gevolg!

Maar elk voordeel heeft natuurlijk ook zijn nadeel. Al die centjes uitsparen gebeurde doordat ik niet echt buitenkwam. Na de voetbaltraining ben ik de eerste twee weken niet mee op cafe gegaan. Weg blijven van de verleiding, denken dat ik er toch niets aan zou hebben… Op cafe gaan zonder een pintje te drinken leek me als seks hebben zonder klaar te komen. Iedereen om je heen maakt plezier en jij drinkt water met het idee dat je twee euro betaalt voor een fucking glas. Ik heb tomatensap geprobeerd – dat kan je wat kruiden –  maar na twee consumpties valt dat ook weer tegen. En suikerhoudende dranken kan je ook niet blijven nuttigen aan het tempo van pintjes zonder mottig te worden. Daarnaast zie je iedereen gemoedelijker worden terwijl je zelf meer ad rem bent en je liever de gesprekken wat serieuzer wil houden. Langs de andere kant was ik ook sneller moe dan de mensen die wel aan het drinken waren. Misschien verlegt alcohol daar ook je grens en ervaar je makkelijker wat je lichaam je zegt als je niet drinkt. En sterker, luister je ernaar omdat je geest niet vertroebeld is.
Het viel me ook wel op hoe vaak je alcohol moet weigeren, zonder dat je er anders bij stil zou staan. Glaasje wijn tijdens business lunch, aperitiefje met de vrienden/familie, ’s avonds thuis… Gelukkig is tournée minérale al zo ingeburgerd dat mensen het vrij snel opgeven als je uitlegt waarom je niet drinkt. Eender welke andere maand zou me onbegrip opleveren.

Voor mij was het sociaal isolement de grootste uitdaging aan heel het experiment, maar dat is meer iets wat ik mezelf te danken heb.  Overall is het niet zo dat ik me doorheen de dag enorm veel energieker voel dan anders. Ik denk wel dat ik geleerd heb dat het ook kan om af en toe neen te zeggen tegen dat ene glas. Maar eerlijk gezegd kijk ik er wel naar uit om morgen na de training gewoon net als de rest een pintje te kunnen bestellen en nog een uurtje samen na te kunnen praten onder vrienden, terwijl we het nergens over hebben.