Sint Jans Molenbeek

Open brief ter interpellatie van mevrouw Schepmans, burgemeester van Sint-Jans-Molenbeek

~ ssteverlinck ~ 9 reacties

Geachte burgemeester,
Beste mevrouw Schepmans,

Ik zal maar onmiddellijk met de deur in huis vallen: Wij zijn ontgoocheld en boos.

‘Wij’ zijn de mensen die elke dag het risico nemen om met de fiets door de straten te rijden van het grondgebied dat u, althans voor een periode van 6 jaar, onder uw vleugels heeft gekregen. Misschien heeft niet ieder van ons ervoor gekozen om u als burgemeester te hebben, u daarentegen bent wel de burgemeester van alle inwoners van Sint Jans Molenbeek en u staat in voor de de veiligheid van alle inwoners op dat grondgebied.

Het spijt ons ook dat het zover is moeten komen dat we via deze officiële weg onze ongerustheid moeten uiten. Menig van ons heeft u proberen te bereiken via de sociale kanalen die u – of uw team – beheert, maar behalve de goednieuwsshow die daarop verschijnt, bleef het bitter stil langs uw kant. Goed nieuws moet er zijn, maar wat fout loopt moet u ook durven erkennen en het zou u sieren mocht u hierover in dialoog treden met de mensen die u de hand reiken.

Concreet zouden we hetvolgende willen aanklagen:

‘Wij, de fietsende, zwakke weggebruikers,

  • vinden dat er onvoldoende – doeltreffende – faciliteiten zijn om veilig ons van A naar B te verplaatsen.
  • vinden dat, ondanks die faciliteiten onze positie in het verkeer nog steeds in gevaar is omdat automobilisten de verkeersregels aan hun laars lijken te lappen.
  • vinden dat u te weinig optreedt tegen overtreders waardoor een gevoel van gedoogbeleid zou bestaan ten voordele van de automobilist.’

Het stuk van Zwarte Vijvers – of Etangs Noirs zoals u het ongetwijfeld kent – tot aan het kanaal herleidt de kasseistroken tijdens Parijs-Roubaix tot een rustige strandwandeling.

Omdat ik wil dat u zeer goed de penibele situatie begrijpt waar wij in verkeren, zal ik kort een voorbeeld schetsen dat ik in bijlage van deze brief zal stofferen met enkele foto’s ter verduidelijking:  Ik rijd quasi dagelijks met de fiets via de Gentsesteenweg van ongeveer aan de Mettewielaan tot in het centrum. Het stuk van Zwarte Vijvers – of Etangs Noirs zoals u het ongetwijfeld kent – tot aan het kanaal herleidt de kasseistroken tijdens Parijs-Roubaix tot een rustige strandwandeling. Ondanks er langs weerszijden van de rijbaan een ‘aanliggend fietspad’ geschilderd is en ondanks een – logisch – parkeerverbod op deze fietspaden, moeten we vaststellen dat de autobestuurders deze paden toch gebruiken als extra parkeerstrook, bvb om gauw even naar de bakker te gaan. Niet alleen fietsers, maar ook auto’s moeten uitwijken waardoor ze de fietsers die in tegenovergestelde richting aanrijden hinderen. U begrijpt dat deze chaos geen voedingsbodem is om beginnende fietsers aan te moedigen dagelijks hun stalen ros buiten te halen, integendeel.

Aangezien we ons in de Nieuwstraat van Molenbeek bevinden, met vele winkelende mensen die al shoppend onoplettend de weg oversteken, moeten we ons de vraag stellen of de wagen hier überhaupt nog een plaats in heeft. Zouden we niet een heel pak stress wegnemen van zowel voetgangers, winkeliers, fietsers en automobilisten als we dit stuk steenweg helemaal afsluiten voor king car?

Uit de cijfers die we hebben opgevraagd leiden we af dat er wel boetes opgemaakt worden, maar dat deze veeleer een schijnvertoning zijn, een doekje voor het bloeden. Van alle boetes die uitgeschreven worden, wordt slechts de helft bij de eerste zending betaald. De andere helft krijgt van uw gemeentebestuur – want u int deze boetes die door de politie uitgeschreven worden – geen enkele aanmaning of herinnering toegestuurd, waardoor in se enkel de mensen met enige burgerzin gestraft worden en zij die alle regels aan hun laars lappen een nog grotere dosis je m’en foutisme krijgen door de straffeloosheid van hun daden.

Daarom zou ik, en alle mensen die deze brief samen met mij ondertekenden, van u graag willen horen:

  • Of u dit probleem erkent?
  • Of u vindt dat u genoeg doet om de zwakke weggebruiker te beschermen?
  • Welke maatregelen u zal treffen om de zwakke weggebruiker nog beter te beschermen?
  • Hoe u de onhoudbare situatie in het stuk tussen Zwarte Vijvers en het kanaal zal oplossen?

Ik begrijp goed dat u door de drukke agenda die uw ambt ongetwijfeld met zich meebrengt nog weinig tijd vindt om een fietstochtje door uw mooie gemeente te maken. Daarom willen wij al onze gedeelde ervaring met u delen, als u deze zou appreciëren, om samen tot een oplossing te komen die voor iedereen werkbaar is.

Ik dank u en kijk uit naar uw antwoorden tijdens een van de volgende gemeenteraden.

Zeer beleefde groet,

Simon Steverlinck

Beste inwoner van Molenbeek. Ik heb volgens het gemeentereglement minstens 20 handtekeningen nodig van inwoners van Molenbeek.  Indien u dit probleem erkent en er ook iets aan wil doen, zou ik het fijn vinden als u deze brief samen met mij ondertekent. Ik zal op maandag 3 oktober tussen 20.00 en 22.00 te vinden zijn in het gezelligste café van Molenbeek – Le Saint Charles, Ch. de Gand 394 – om samen met u een pint te drinken en hopelijk uw handtekening te mogen ontvangen.
Niet-Molenbekenaars die willen tekenen – gewoon om een signaal te sturen – zijn ook welkom. Zolang we er maar 20 hebben die in Molenbeek wonen.

Fietsen met de rem op: de onwil om te regeren.

~ ssteverlinck ~ Een reactie plaatsen

Ik heb ondertussen de leeftijd bereikt waarop vele van mijn vrienden hun social media posts enkel doch afwisselend (een van) hun kind(eren) lachend hetzij schattig slapend afbeelden. Hoewel ik niet pretendeer een autoriteit op het vlak te zijn, vermoed ik dat de meesten het qua opvoeding en de juiste bagage meegeven goed doen. Hier en daar zie je er echter wel eens een koppel tussen waarbij de wil om hun koter een nanoseconde na het uiten van hun willetje te plezieren zo de bovenhand op hun leven heeft genomen dat ze willens nillens de slaaf van hun eigen creatie zijn geworden. Zulke kinderen durven vaak wel eens uit te groeien tot arrogante etters die denken dat de nulmeridiaan door hun gat loopt en zijn weinig verdraagzaam ten opzichte van enig commentaar op hun acties, daden of persoon. Hoewel goedbedoeld initieel, moeten we de verklaring zoeken voor dit gedrag bij de laksheid van de ouders om berispend tussen te komen.

Zo’n ouder is ook Françoise Schepmans, burgermoeder van de Brusselse gemeente Sint Jans Molenbeek. Mevrouw Schepmans weet wel dat er bepaalde wetten en regels gelden in dit land, maar weigert deze toe te passen op haar electoraal uit angst om de rug toegekeerd te worden of als ‘bad cop’ aanzien te wordenSchermafbeelding 2016-08-04 om 13.31.06.

Een eerste duidelijk voorbeeld van dit beleid is het Gemeenteplein van Sint Jans Molenbeek.  Een plein dat op papier autovrij is, blijkt in werkelijkheid een gratis openbare parking in het centrum van de gemeente te zijn.  Je oudste kind stel je voorop als het op pamperen aankomt en in het geval van een MR politica zijn dat dus de handelaars. Het neemt zelfs zulke proporties aan dat oppositieraadslid Jef Van Damme (sp.a) volgende uitspraak doet: “Dit is geen toeval. Het gemeentebestuur kiest er duidelijk voor om nauwelijks in te grijpen…”

Nog schrijnender is vaak de Gentsesteenweg, meerbepaald het stuk van Zwarte Vijvers tot aan het kanaal. Voor wie niet bekend is met Brussel, deze steenweg is juridisch tussen voorgenoemde punten een eenrichtingsstraat waarbij op de rijbaan parkeren verboden is en functioneel is het een levendige straat die bruist van de commerciële activiteit.  Het is vaak geen sinecure om hier als fietser tussen te laveren. Als het kan, rijden auto’s te snel, mensen steken de straat over zonder kijken en het vervelendst van al: velen denken het recht te hebben om voor de deur van de winkel waar ze moeten zijn hun auto achter te mogen laten. Aangezien er op de meeste stukken geen parkeerplaatsen zijn, houdt dat in dat ze zich uiterst rechts op de rijbaan parkeren op het geschilderde fietspad. Bijgevolg moeten aankomende auto’s uitwijken over het fietspad van de fietsers die uit de tegenovergestelde richting komen waardoor deze te weinig plaats op de rijbaan hebben om veilig langs de auto’s te passeren. Zo ben ik eens door een politiewagen als aankomende fietser van het fietspad gereden en kreeg IK van hen allerhande verwijten naar mijn hoofd geslingerd. Dit bewijst m.i. dat er een bewust beleid van bovenaf is om op te treden tegen overtreders. Molenbeek klaagt bij de armste gemeente van het land te zijn, terwijl 1 agent voor duizenden euro’s per dag boetes kan uitschrijven over een lengte van 500 meter.2016-07-11_18.15.20

Je kan er je energie insteken om elke foutgeparkeerde automobilist hierop aan te spreken, maar vaak zijn dan bitsige verwijten en agressieve reacties van deze nulmeridiaanders je deel. Een andere, vaakgebruikte strategie is de hand verontschuldigend opsteken, alsof deze actie elke voordien gemaakte overtreding automatisch ongedaan maakt.  Totnogtoe blijft mevrouw Schepmans doof voor mijn hulpkreten. Als de taal een probleem is, wil ik dit artikel gerust naar het Frans vertalen voor haar, of beter nog, ik zal mijn best doen om tijdens een persoonlijk gesprek in haar moedertaal mijn mening toe te lichten en haar vriendelijk vragen om voor eventjes terug de rol van boze moeder op te nemen die effectief ingrijpt wanneer mijn kind schoon kind zich niet aan de regels houdt die gangbaar zijn een maatschappij waarin iedereen zowel letterlijk als figuurlijk zijn plaats wil hebben.

 

DIY: Fixie / Single Speed bike Project

~ ssteverlinck ~ Een reactie plaatsen

Exceptionally I’m writing this post in English. I’ve done quite a bit of research for this project and I was able to find some interesting bits and pieces here and there, but I didn’t find a lot of websites or posts where the whole process was written down carefully. I’m also not claiming that this is the only or the best way to do make a fixie, but it took me some time to figure out every step – so I figured I would write it all down and possibly reach a broader audience in English.

It all started when I began looking into buying myself a brand new fixie bike. There are a lot of sites where you can buy them. Most of the sites will allow you to change the colors of the bars, frame, handle bar, chain… with prices varying from € 270 to € 1200. Since I live in Brussels (more specifically the hellhole and home of jihadis Molenbeek) and bike thefts are not unusual (as in every big city), I felt a bit hesitant to spend so much money on a bike that might be gone the first time I chain it to a pole somewhere.

So I started kicking around the idea to make my own fixie. After all, it’s just a bike with some fancy shmancy wheels on it! The plan is to buy an old bike, recycle its frame, spray paint it and put some new wheels on it. Since the original idea was not to spend too much money on it, I need to set a realistic budget and try to stick to it.

There are three bikes I’ve been wanting to buy. To set the budget, I will take the average price of the 3 bikes. If I can keep my project below that amount, I’ve succeeded. The 3 bikes I’ve been looking at are:

The average amount between the 3 bikes is € 402 ($440). Let’s hope we can do it for less, because less is more!

1. Preparation

The first thing I wanted to do was choose a bike frame. For a fixie, you need to have the typical frame of a racer, i.e. without a luggage rack welded to it. I looked into buying a new frame but very soon came to realize that it would take me way ovrear wheeler budget. The frames I found started from € 150 – € 200. I then started searching for old bikes on second hand sites. The idea was to buy an old bike, strip it and sand it down to the bare metal. It takes a little bit more time, but it’s definitely a lot cheaper. In the end I found my bike for € 25! Make sure your frame is the right size and most importantly that the rear wheel is adjustable so you can put tension on the chain. It has to look like this.

2. Execution

2.1 Strip your bike to the bare metal

Get everything off. Wheels, brakes, chain, saddle, pedals… You’re gonna need to sand it down entirely so everything has to be removed.

How to remove/re-use your crank

2.2 Sand the frame

Before we can primer/paint the frame in the colors we love, we need to remove all the old paint from the frame. There are three different ways to do this.

  1. Sandblasting: This obviously will give you the best result. You can get into every little corner and it’s probably also the fastest way. This also means it’s the most expensive way and you’ll have to find a place where they’ll do it for you.
  2. Wire wheel/brush followed by sand paper: I went for this option. If you have a drill, you just need to by some wire wheels. I found a package of 6 different size wheels and brushes for less than €7. It goes way faster then sanding it by hand.  I did the whole bike frame in a little over 4 hours. I sanded it down by hand a little bit just to get everything smooth.
  3. Sand paper: You can sand the frame down by hand. It’s probably the most time consuming option. Despite the word “grit” usually being associated with being rough and strong, on the sandpaper scale, increasing grades actually represent finer, gentler forms of the coated paper abrasive. You need a rawer grit (60 – 80) to get the paint off, then smoothen it up with a 220 grit.

2.3 Primer

After you’ve sanded down the frame, you can spray-paint your primer. Before you start doing that, you need to degrease the frame. Just ask for degreaser in your local hardware store. Put some on a cloth or kitchen paper and rub the frame clean. Personally I used kitchen paper because it doesn’t leave fluffs.  Be sure to always wear (latex) gloves when touching the frame cause the grease on your skin will withhold the paint from attaching. When you use spray-paint, hold the bottle 20 to 30 cm from the frame. Start spraying away from the frame and then in a one, swift movement slide over the frame and repeat. You are going to have to do this in multiple layers! It’s impossible to do it in one go.

Respect the drying time, don’t touch the frame with your bare hands, don’t turn it around before it has dried. frame primerI don’t have too much space in my apartment, but I managed to do it perfectly on my balcony. I just put a plastic cover on the ground and one on the balcony wall (to prevent damaging cars in the street with the mist and to prevent the wind blowing any dust inside).
In the end, my frame looked like this.

2.4 Lacquer

After you’ve coated the frame with primer, you can start coating with your lacquer color of choice. If you want to use different colors, make sure to cover up the things you don’t want to spray-paint. Use the same technique and patience as with the primer.

2.5 Varnish

When you’re finished coating the frame with the lacquer of your choice, add a last coat of colorless varnish to protect the lacquer from damaging and rust.

2.6 Build up your bike

I threw all the old stuff away and used the frame as a clean canvas. If you paid attention while you were stripping the bike down, I’m sure you will be able to reassemble it. If not, there are good instruction videos to be found on YouTube for each step of the way. I ordered all my stuff on singlespeedparts. They are very helpful, reply quickly to questions and ship abroad. They even have an excel file on their site that you can use as an order form. All the parts you need are on it. You just need to fill in the one you need.
Be patient every step of the process. Any mistake could leave you with a scratch and a ruined day… (I’ve had to resand/repaint one bar when I slipped with my wrench while fastening the bottom bracket.)

3. Costs

The moment of truth… As stated in the beginning, the project would be a success (financially) if I stayed under € 402. I’m happy to say that I did it for € 345,34. It took me a lot of time (3 weeks but I only worked evenings and each layer of paint needs to dry for 24 hours) but when people tell me it looks nice, at least I can tell them I did it all myself. Let’s just say that the experience is priceless.costs

On the other hand, I spend € 80 on equipment (wrenches, bolts,  chain tool…). I’m not adding these costs to the costs of the bike since I can use these tools for a lifetime. I also saved some money on the wheels. They’re worth €200 but I only paid €110 since 4 spokes were a little damaged in transport to the supplier. They were honest about it and made a fair price. You won’t notice it if you don’t know where to look.

4. The result

I’m really happy I decided not just to buy one but instead doing all the work myself. It was a fun experience, even though my girlfriend had to stand bike frames and parts lying around in the house everywhere. I’ll proudly ride it throughout Brussels and can only pray it won’t be stolen too soon.

Good luck!

Second hand bike
Sanding with wheel brush
primer
primer
Spray paint

De reportage over Molenbeek: Een ongestilde honger

~ ssteverlinck ~ Een reactie plaatsen

De verwachtingen waren hoog voor de reportage over Molenbeek die “miljoenen Amerikanen” gingen zien, maar in werkelijkheid werd er weinig nieuws in verteld.

CBS News: I lost my son to radicals

Mevrouw Schepmans schuift de hete aardappel door tot op federaal niveau, waar ze hem onmiddellijk weer terugspelen: “We hebben een lijst gestuurd met geradicaliseerden in je gemeente, hou het in de gaten en doe er iets aan” is eigenlijk wat men zegt.

Ook, volgens burgemeester Schepmans, is het hoge aantal geradicaliseerden in Molenbeek te verklaren omdat er “veel Marokkanen wonen” die uiteraard Moslim zijn.  Ik weet eigenlijk niet goed wat ik van deze uitspraak moet denken.

Misschien zou het helpen als de burgemeester wat meer zou inzetten op integratie. Maar dan zou het wel helpen moest ze zelf het voorbeeld zijn van een burgermoeder die haar inwoners samenbrengt. In een artikel dat dateert van december 2013 vertelt ze hetvolgende.

“Ik heb wel kritiek op mensen die niet aan onze samenleving willen deelnemen, maar ik spreek zelf geen Nederlands.” Schepmans’ familie is nochtans afkomstig uit Aarschot.

Wie haar ooit in het Nederlands heeft aangeschreven, zal kunnen beamen dat daar niet op geantwoord wordt. Of misschien is enkel mijn mail achter de server gevallen.

Voor mij blijft het altijd hetzelfde schrijnend Belgische liedje: We geven macht aan mensen die de moed niet hebben om ze aan te wenden. De angst om te falen en de macht kwijt te raken werkt verlammend. In plaats daarvan spelen ze verstoppertje achter de talloze structuren die de Belgische staat telt of wijzen ze met de vinger naar andere instanties die evenzeer verantwoordelijk kunnen zijn. Ze kunnen evengoed naar een spiegel staan wijzen, die wijst ook terug. Of het nu gaat om een geradicaliseerden, een brug, opvang van vreemdelingen…

En de burger, die richt zelf een hulpgroep op of organiseert inderhaast de vluchtelingenopvang terwijl ie bij zichzelf denkt: ‘Wie zal me bij de volgende verkiezingen liggen hebben?’

Beter een goede buur, dan een verre vriend.

~ ssteverlinck ~ Een reactie plaatsen

Wie op maandag al eens naar de televisie kijkt, heeft mogelijkerwijs Lidewij Nuitten’s rubriek in Iedereen beroemd gezien waarin ze tracht elke bewoner van haar straat te bezoeken.  Elke week opnieuw toont ze dat het inderdaad beter is een goede buur te hebben dan een verre vriend. “Heel mooi om naar te kijken”, denk je dan, maar wie brengt zoiets ooit in de praktijk?

Toen ik twee jaar geleden een appartement kocht en er mijn intrek nam, waren twee negatieve aanvaringen genoeg voor mij om alle buren te categoriseren als oude, zure mensen. De manier waarop men mij kwam vertellen hoe het hen stoorde dat ik mijn Vespa parkeerde op – het uiterste hoekje van – hun parking was ronduit boertig. “Zet hem maar op straat. Allicht gaan ze hem pikken, maar ja, zo is het hier nu eenmaal…”
De toon was gezet en vanaf dat moment kruisten we elkaar in de gang met elkaar doodbliksemende ogen.

De opeenstapeling van calamiteiten in mijn appartementsgebouw (dubbel waterlek – dubbele inbraak met geweld) vond haar hoogtepunt in een rumoerige assemblée générale. Omwille van de inbraken waren vele ouderen in paniek. Er moesten snel enkele beslissingen genomen worden en er moest opvolging gebeuren van deze beslissingen op korte en lange termijn. Ik stelde onder lichte dwang mijn kandidatuur en deze werd wonderwel aanvaard.

Naast zelf wat kleine werkjes uitvoeren aan het gebouw, was een werkpunt een lijst maken van de contactgegevens van de eigenaars en hun eventuele huurders. Je kan het je haast niet inbeelden dat zulk een lijst niet bestaat. Het werd me helaas pijnlijk duidelijk toen ik niet zo lang geleden met mijn vingers mijn chauffage aan het dichthouden was en besefte dat ik op geen enkele manier een buur vanop afstand kon bereiken.
Ik stelde een mail op – mooi in het Frans – die positief beantwoord werd. Bij de meesten ging ik persoonlijk nog even langs om te kijken of er nog extra gegevens waren die ik kon noteren. Ik werd plots uitgenodigd in hun appartementen en verhalen over vroeger en nu kwamen boven. Het ene bezoek duurde 5 min, een ander 20.

Vandaag begroeten mijn buren en ik elkaar vriendelijk.  Houden we de liftdeur open, stellen we voor om deze te delen en wordt er al eens een praatje gemaakt wanneer we iets meer tijd hebben. En al wat daarvoor nodig was, was een klop op de deur, jezelf voorstellen en laten weten dat als er iets is, ze altijd mogen langskomen. Dat we daar niet eerder op zijn gekomen!

Het “échte” Sint-Jans-Molenbeek

~ ssteverlinck ~ 1 reactie

Er is de laatste dagen, weken en maanden een pak gezegd & geschreven over de gemeente waarin ik ’s ochtends wakker word en ’s avonds onder de wol kruip.

De ene reporter noemde Molenbeek “de Jihadistische hoofdstad van Europa”, een andere sprak over “No-go zones voor de lokale politie” terwijl onze minister luidkeels verkondigde dat hij “het wel zou opkuisen”, alsof daarmee alle miserie onmiddellijk in de kiem gesmoord zou worden.
Tegelijkertijd werd het geduld van de inwoners van deze stad meermaals op de proef gesteld wanneer zij onverrichter zake moesten omkeren van het postkantoor omdat de ganse straat werd afgesloten voor alweer een huiszoeking waar niets werd gevonden maar met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid een aanslag mee werd vermeden.

Gelijktijdig hielden meer dan 2000 mensen een stille actie om het blazoen van de stad wat op te poetsen. De deelnemers brandden kaarsen, hielden een minuut stilte en toonden tekeningen.  Uiteraard niet voordat ze door een hen omringende, indrukwekkende politiemacht uitgebreid gefouilleerd werden, wat dan weer haaks stond op boodschap die ze naar de wereld wilden overbrengen, alsof alles er peins en vree is.

Molenbeek-3-960x609

Nu de storm wat is gaan liggen en steeds meer mensen weer het kanaal durven over te steken – alea iacta est! – schieten de goede bedoelingen als paddenstoelen uit de grond.  Zo kampeert Eric Goens drie maanden in Molenbeek om verslag te doen over hoe het er hier écht aan toegaat terwijl mijn buurman hier al 84 jaar woont en hij bijna uit de lucht viel bij zoveel onheil.

Zo werd ik niet zo lang geleden aangesproken door een fotograaf. Of ik hem wou helpen het échte Molenbeek in kaart te brengen. Hijzelf (20) woont sinds een jaar in Brussel maar komt af en toe in Molenbeek en is het beu dat “wannabe-insiders/locals”  – zoals ikzelf nu? – er een oordeel over vellen.  Wie ben ik om een échte Brusselse voyeur, want dat is ie toch wel, wat inside information over mijn stad te ontzeggen.

Rond Kerstmis bezorgden mijn vriendin & ik alle 16 buren een niet religieus geïnspireerd kaartje.  We kregen een bedanking van de familie Medjou en een kaartje van onze, u ondertussen welbekende, 84 jarige buurman.
Kerstmis vierden we bij onze families buiten Brussel.  Toen we afscheid namen, zag ik de onzekerheid in hunner ogen, alsof ze wilden zeggen ‘wees toch maar voorzichtig daar’, alsof ze in de ogen keken van hun zoon die weldra terug naar het front zou trekken.
Eens thuisgekomen stond ik op oudejaarsdag met mijn duimen het water van de radiator tegen te houden omdat het verluchtingsventiel was losgekomen. U moet weten dat hier in Molenbeek veelal oude gebouwen staan en niemand staat te springen om hier te investeren in nieuwbouw. Gelukkig heb ik als (ex-)Vlaming met alle slaagkans de slagkracht om een specialist te bellen. Het leeuwendeel van de Molenbekenaren, die zelden boven de armoedegrens leven, zouden wel eens kunnen vallen over de forfaitaire 180 euro die de loodgieter aanrekende.  Al moet ik wel zeggen blij te zijn dat de verbouwingen van het Karreveld kasteel net zijn afgerond en de gemeente toch investeert in cultuur. Al is die niet voor iedereen even evident.
Tussendoor trek ik – bijna dagelijks – naar de winkel. Ik wissel nogal eens af tussen onze Westerse grootwarenhuizen en de meer Oosterse bakkerijen, slagers en buurtwinkels. Verandering van spijs doet eten, weet je wel.
Een pintje drinken ’s avonds doe ik meestal, net zoals jij, in het centrum van onze grootstad.  Deels omdat het gros van de horeca enkel thee of koffie schenkt, deels omdat het andere deel van de horeca eerder gefrequenteerd wordt door mannen die doorgaans twee generaties ouder zijn dan ik. Goeie mannen, daar niet van. Zo belden ze laatst tot driemaal toe de politie vanuit café om te melden dat mijn portefeuille al een hele nacht en ochtend zichtbaar in mijn auto lag, met het passagiersraam volledig naar beneden.  De eerste twee keer antwoordde de politie trouwens dat als ze kwamen, het dan was om mij een boete voor uitlokking te geven. Ik weet niet of ik even geduldig en oprecht zou geweest zijn om nog een derde maal te bellen. Zij wél dus, waardoor ik dus af en toe Le vieux Karreveld binnenwandel en met de mannen een pintje drink.

Zaterdagavond kwamen we thuis – van alweer een faknipmiliefeest – om de politie een sporenonderzoek te zien doen bij onze bejaarde onderburen. Twee volwassen mannen, vermomd als pizzabezorger, beroofden hen met geweld op klaarlichte dag.  Zij geloofden waarschijnlijk, net zoals jij, dat in het échte Molenbeek mensen nog onbaatzuchtig hun pizza zouden schenken aan een bejaard koppel dat vriendelijk bij elke vluchtige ontmoeting ‘Bonjour monsieur, comment allez-vous?’ met de glimlach over de lippen laat rollen.

Om maar te zeggen dat het leven nergens zwart – wit is, zelfs niet in Molenbeek.  Maar dat is niet wat de fotograaf wil horen.  Hij wil een positieve boodschap brengen. Een boodschap van hoop, van hoop op verandering.
Ik hoop ook. Ik word ook blij van alle mensen die zich voor wie/wat dan ook positief willen inzetten hier in Molenbeek.  Maar ergens vind ik dat wanneer je een beeld wil schetsen van onze gemeente, je het volledige plaatje moet schetsen.  Eentje waarin nieuwe lijntjes moeten getekend worden, en waarin die lijntjes opnieuw moeten ingekleurd worden, tot we een plaatje hebben waar we fier op kunnen zijn.
En dan bedoel ik vooreerst de mensen die hier ’s avonds onder de wol kruipen en ’s morgens weer wakker worden.