De verwachtingen waren hoog voor de reportage over Molenbeek die “miljoenen Amerikanen” gingen zien, maar in werkelijkheid werd er weinig nieuws in verteld.

CBS News: I lost my son to radicals

Mevrouw Schepmans schuift de hete aardappel door tot op federaal niveau, waar ze hem onmiddellijk weer terugspelen: “We hebben een lijst gestuurd met geradicaliseerden in je gemeente, hou het in de gaten en doe er iets aan” is eigenlijk wat men zegt.

Ook, volgens burgemeester Schepmans, is het hoge aantal geradicaliseerden in Molenbeek te verklaren omdat er “veel Marokkanen wonen” die uiteraard Moslim zijn.  Ik weet eigenlijk niet goed wat ik van deze uitspraak moet denken.

Misschien zou het helpen als de burgemeester wat meer zou inzetten op integratie. Maar dan zou het wel helpen moest ze zelf het voorbeeld zijn van een burgermoeder die haar inwoners samenbrengt. In een artikel dat dateert van december 2013 vertelt ze hetvolgende.

“Ik heb wel kritiek op mensen die niet aan onze samenleving willen deelnemen, maar ik spreek zelf geen Nederlands.” Schepmans’ familie is nochtans afkomstig uit Aarschot.

Wie haar ooit in het Nederlands heeft aangeschreven, zal kunnen beamen dat daar niet op geantwoord wordt. Of misschien is enkel mijn mail achter de server gevallen.

Voor mij blijft het altijd hetzelfde schrijnend Belgische liedje: We geven macht aan mensen die de moed niet hebben om ze aan te wenden. De angst om te falen en de macht kwijt te raken werkt verlammend. In plaats daarvan spelen ze verstoppertje achter de talloze structuren die de Belgische staat telt of wijzen ze met de vinger naar andere instanties die evenzeer verantwoordelijk kunnen zijn. Ze kunnen evengoed naar een spiegel staan wijzen, die wijst ook terug. Of het nu gaat om een geradicaliseerden, een brug, opvang van vreemdelingen…

En de burger, die richt zelf een hulpgroep op of organiseert inderhaast de vluchtelingenopvang terwijl ie bij zichzelf denkt: ‘Wie zal me bij de volgende verkiezingen liggen hebben?’